3 marca 1924, Będzin
12 kwietnia 2011, Zakopane
zam. Będzin / Warszawa / Zakopane
pielęgniarka, działaczka sportowa i charytatywna
O przeszłości „legendy polskiej medycyny sportowej” i „królowej Zakopanego” niewiele wiadomo, bowiem sama mówiła o niej niechętnie. Urodziła się w rodzinie Strochliców, a wszyscy jej bliscy w 1943 r. zginęli w Auschwitz. Od 1943 r. była więźniem niemieckiego obozu pracy Kletendorf k. Wrocławia. Gdy wyzwalano obóz Polacy ukryli ją przed sowietami w beczce po kapuście. Później tułała się po Polsce; uprawiała różne sporty. W 1950 r. odbyła staż pielęgniarski w Klinice AM w Warszawie, podjęła pracę w Książęco-Biskupim Komitecie Pomocy w Zakopanem (późniejszy Specjalistyczny Zespół Rehabilitacyjno-Ortopedyczny Dzieci i Młodzieży), a w 1960 r. w Poradni Sportowo-Lekarskiej Centralnego Ośrodka Sportowego. Tu siostra Helenka połączyła swoje umiłowanie sportu i pracę z dziećmi. Towarzyszyła sportowcom podczas wszystkich zawodów w skokach narciarskich. W 1960 r. na olimpiadzie w Rzymie sprawowała opiekę medyczną nad polską ekipą. Opiekowała się też uczestnikami Międzynarodowego Festiwalu Folkloru Ziem Górskich.
Uhonorowana została m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, w 2004 r. (podczas Pucharu Świata) Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, złotym medalem PKOl i innymi; w 2001 r. otrzymała honorowe obywatelstwo hiszpańskiego miasta Ciudad Real.