ur. 5 kwietnia 1902, Szczyrzyc (Galicja)
zm. grudzień 1943, Lwów
zam. Katowice
rabin Katowic i Będzina (1937-39), działacz społeczny
Od 1920 r. studiował pedagogikę na Akademii Hebrajskiej w Wiedniu, w 1924 r. w seminarium rabinicznym w Wiedniu, w 1925 na Uniwersytecie Hebrajskim, a od 1926 r. w seminarium rabinicznym we Wrocławiu.
W 1928 r. został naczelnym rabinem Katowic. Ponieważ jednak nie znał języka polskiego, gmina zatrudniła na rabina dodatkowo dr. Mordechaja Vogelmana. Chameides wraz z żoną Trude założył szkołę religijną dla dziewcząt, a w 1935 r. otworzył koedukacyjną szkołę hebrajską dla dzieci z rodzin nacjonalistyczno-syjonistycznych. W 1937 r. został rabinem wojskowym, a decyzją Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z 3 sierpnia 1937 r. objął także obowiązki tymczasowego rabina w Będzinie, kładąc kres tzw. „wojnie rabbich” (wybrano jednocześnie dwóch rabinów, nie uznanych przez władze).
Kilka dni przed wybuchem wojny wyjechał do rodziców, a pod koniec 1941 r. został zamknięty w getcie we Lwowie. Tu zaraziwszy się tyfusem zmarł w wieku 41 lat. Dwaj jego synowie ukryci zostali w jednym z klasztorów (dziś mieszkają w USA).